اسکیزوفرنی یک وضعیت بهداشت روانی است که معمولاً در اواخر سنین بزرگسالی یا اوایل آن ظاهر می شود. تأثیر آن بر گفتار ، تفکر ، احساسات و سایر زمینه های زندگی می تواند بر تعاملات اجتماعی فرد و فعالیت های روزمره وی تأثیر بگذارد. اسکیزوفرنی یک بیماری نسبتاً غیر معمول است و براساس اعلام انستیتوی ملی بهداشت روانی (NIMH) ، حدود 0.25٪ تا 0.64٪ از مردم در ایالات متحده به آن مبتلا هستند. این بیماری می تواند تأثیر عمیقی بر زندگی شخص وزندگی جنسی فرد را می گذارد. وجود اختلالات جنسی در بیماری های روانی از جمله شیزوفرنی در فاز ابتدایی بیماری شاید شدید نباشد.

این علائم معمولاً زمانی بروز می کند که فرد در اواخر نوجوانی و اوایل دهه سی سالگی باشد. این بیماری در مردان نسبت به زنان زودتر رشد می کنند.
در بعضی موارد ، فرد از کودکی شروع به نشان دادن رفتارهای غیرمعمول خواهد کرد ، اما اینها تنها با بزرگتر سن فرد شدن ، قابل توجه می شوند. در برخی دیگر ، علائم ممکن است به طور ناگهانی ظاهر شود.

اسکیزوفرنی یک بیماری مادام العمر است ، اما درمان کردن آن می تواند به مدیریت علائم کمک کند.
در این مقاله به بررسی علل و علائم اسکیزوفرنی و همچنین برخی از گزینه های درمانی موجود برای آن می پردازیم.

علائم

اسکیزوفرنی معمولاً در اواخر بزرگسالی یا اوایل سنین بزرگسالی ظاهر می شود.
اسکیزوفرنی به روشهای مختلف افراد مختلف را تحت تأثیر قرار می دهد ، اما برخی از علائم شایع آن وجود دارد. شامل:
گفتار اشتباه
عدم بروز حالات صورت
عدم بیان احساسات عاطفی
کمبود انگیزه
مشکل در تمرکز
روان پریشی ، مثل توهم

-هذیان
شخصی که دچار توهم می شود ممکن است وقتی که هیچ مدرک محکمی برای آن وجود نداشته باشد ، معتقد باشد که چیزی صادق است.
به عنوان مثال ، آنها ممکن است اعتقاد داشته باشند که:
آنها شخصیت برجسته ای هستند
کسی دنبال آنهاست
دیگران سعی در کنترل آنها از راه دور دارند
آنها قدرت یا توانایی های فوق العاده ای دارند

بیشتر بخوانید : سلامت جنسی

-توهم
برخی افراد دچار توهم می شوند. شایع ترین نوع آن ، صداهای شنوایی است ، اما توهم می تواند بر همه حواس تأثیر بگذارد. به عنوان مثال ، یک فرد ممکن است چیزهایی را که واقعاً در آنجا نیستند ، ببیند ، احساس کند ، مزه و یا بو کند.
تفکر و گفتار شخص ممکن است بدون دلیل منطقی از موضوعی به موضوع دیگر پرش کند. بنابراین ممکن است پیروی از آنچه شخص در تلاش است بگوید سخت باشد.
همچنین ممکن است مشکلات حافظه و مشکل در درک و استفاده از اطلاعات وجود داشته باشد.

-علائم دیگر
علائم ذکر شده در بالا همچنین می تواند روی فرد تأثیر بگذارد:
انگیزه: فرد ممکن است فعالیتهای روزمره ، از جمله مراقبت از خود را نادیده بگیرد. آنها همچنین ممکن است کاتاتونیا را تجربه کنند ، که طی آن به سختی قادر به صحبت یا حرکت هستند.
بیان عاطفی: فرد ممکن است به مناسبتهای غم انگیز یا خوشحال کننده پاسخ نامناسب بدهد یا اصلاً پاسخی نداشته باشد.
زندگی اجتماعی: فرد ممکن است از نظر اجتماعی ، احتمالاً از طریق ترس از اینکه کسی به آنها آسیب برساند ، عقب نشینی کند.
ارتباطات: الگوهای تفکر و گفتار غیرمعمول شخص می تواند ارتباط با دیگران را برای آنها دشوار کند.
بسیاری از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی متوجه نیستند که رفتارهایشان ناخوشایند است. توهم می تواند برای شخصی که آن را تجربه می کند بسیار واقعی به نظر برسد. این اقدام می تواند متقاعد کردن فرد به مصرف دارو را دشوار کند. آنها ممکن است از عوارض جانبی بترسند یا معتقدند که این دارو به آنها آسیب می رساند.

علل

به گفته NIMH ، اسکیزوفرنی ممکن است وقتی عوامل ژنتیکی و محیطی خاصی با هم ترکیب شوند ، توسعه پیدا کند.
به عنوان مثال ، عوامل زیر ممکن است در ایجاد اسکیزوفرنی نقش داشته باشند:

وراثت ژنتیکی
اگر سابقه اسکیزوفرنی در یک خانواده وجود نداشته باشد ، احتمال ابتلا به آن کمتر از یک درصد است. با این حال ، اگر در یکی از والدین آنها تشخیص داده شود ، خطر شخص افزایش می یابد.عدم تعادل شیمیایی در مغزبه نظر می رسد اسکیزوفرنی وقتی عدم تعادل انتقال دهنده عصبی به نام دوپامین و احتمالاً سروتونین در مغز وجود دارد.

فاکتورهای محیطی
عوامل محیطی که ممکن است خطر اسکیزوفرنی را افزایش دهد شامل موارد زیر است:

تروما در هنگام تولد

سوء تغذیه مادر در هنگام بارداری

عفونت های ویروسی

عوامل روانی اجتماعی مانند تروما

برخی داروها و داروهای خاص
در سال 2017 دانشمندان شواهدی یافتند که نشان می دهد برخی از مواد موجود در حشیش می توانند اسکیزوفرنی را در افرادی که مستعد ابتلا به آن هستند تحریک کنند.

بیشتر بخوانید : اختلال دوقطبی

رفتار

اسکیزوفرنی یک وضعیت مادام العمر است ، اما درمان موثر می تواند به فرد در مدیریت علائم ، جلوگیری از عود و جلوگیری از بستری شدن در بیمارستان کمک کند.
تجربه هر فرد متفاوت خواهد بود ، و یک پزشک متناسب با فرد متناسب با آن درمان را انجام می دهد.

برخی از گزینه های درمانی احتمالی عبارتند از:
داروهای ضد روان پریشی. اگر فرد داروهای تزریقی را انتخاب کند ، که می تواند تا 3 ماه بین تزریقات (بسته به دارو) باشد ، می تواند برای استفاده روزانه یا برای استفاده های مکرر باشد.
مشاوره. این درمان می تواند به فرد کمک کند مهارت های مقابله ای را توسعه داده و اهداف زندگی خود را دنبال کند.
مراقبت ویژه. شامل یکپارچه سازی داروها ، مشارکت خانواده ها و خدمات آموزشی است.

گفته می شود ، بسیاری از داروها دارای عوارض جانبی از جمله علائم عصبی و افزایش وزن هستند. با این حال داروهای جدیدتر ممکن است عوارض جانبی کمتری داشته باشند.
ضروری است که فرد حتی اگر علائم بهبود یابد ، برنامه درمانی خود ادامه دهد. اگر فردی مصرف دارو را متوقف کند ، علائم ممکن است برگردد.

معیارهای تشخیصی

طبق ضوابط ، فرد باید به مدت یک ماه حداقل دو مورد از علائم زیر را داشته باشد:
هذیان
توهم
گفتار بی نظم
رفتار کاملاً نابسامان
علائم منفی مانند کمبود گفتار ، صاف بودن احساسات یا عدم انگیزه
آنها همچنین باید در توانایی عملکرد در مدرسه یا محل کار ، تعامل با دیگران یا انجام کارهای مراقبت از خود ، اختلال قابل توجهی را تجربه کنند و باید علائمی داشته باشند که به مدت 6 ماه یا بیشتر ادامه یابد.
علائم این بیماری همچنین نباید ناشی از وضعیت سلامتی دیگر ، داروی تجویز شده یا استفاده از مواد دیگر باشد.