آنورگاسمی مردانه ناتوانی مداوم مرد در ارگاسم حتی پس از تحریک جنسی است. آنورگاسمی یا سندرم کوگلان، هم مردان و هم زنان را درگیر می کند، اما در زنان شایع تر است.آنورگاسمی مردانه می تواند برای کسانی که آن را تجربه می کنند ناراحت کننده باشد، به خصوص که اغلب با تاخیر در انزال رخ می دهد. این زمانی است که ارگاسم ممکن است، اما دشوار است و رسیدن به آن زمان بیشتری می برد.

تخمین زده می شود که حدود 8 درصد از مردان ارگاسم تاخیری یا عدم ارگاسم را داشته باشند.در میان مردان جوان کمتر شایع است و با افزایش سن افزایش می یابد.
این بیماری را نباید با اختلال نعوظ (ناتوانی در دستیابی به نعوظ) یا میل جنسی پایین (عدم میل جنسی) اشتباه گرفت. با این حال، این شرایط ممکن است همزمان وجود داشته باشد.
علل متعددی برای آنورگاسمی مردانه وجود دارد. آنها عبارتند از:

-مشکلات فیزیولوژیکی در بدو تولد وجود دارد
-عوارض ناشی از جراحی
-داروها
-مسائل روانی

پس از شناسایی علت می توان یک برنامه درمانی ایجاد کرد. سپس مرد باید بتواند عملکرد جنسی طبیعی و رضایت بخش را به دست آورد.

 

فیزیولوژی ارگاسم مردانه

 

ارگاسم مردانه یک فرآیند پیچیده است. این سومین مرحله از چهار مرحله متمایز در چرخه پاسخ جنسی است: میل (میل جنسی)، برانگیختگی (هیجان)، ارگاسم و فروکش.
ارگاسم مردان از فعالیت جنسی و برانگیختگی ناشی می شود. این شامل چندین هورمون، اندام ها و مسیرهای عصبی است.
تستوسترون، هورمونی که در بیضه‌ها تولید می‌شود، با افزایش میل جنسی که منجر به برانگیختگی، نعوظ و در نهایت ارگاسم می‌شود، نقش اصلی را در این فرآیند بازی می‌کند.
همچنین انقباضات عضلات آلت تناسلی، مقعد و پرینه نیز درگیر است. این فضا بین مقعد و کیسه بیضه قرار دارد. در نهایت، این انقباضات منی را از بدن خارج می کند.
در طول ارگاسم، مرکز پاداش مغز پر از مواد شیمیایی عصبی می شود. این مواد شیمیایی مسئول واکنش احساسی شدید مرتبط با ارگاسم هستند.
زمانی که مسائل جسمی یا عاطفی بر هر یک از این بخش‌های فرآیند تأثیر می‌گذارد، ممکن است مرد نتواند به ارگاسم طبیعی برسد.

 

مردان می توانند یکی از دو نوع آنورگاسمی را تجربه کنند: 

-آنورگاسمی اولیه، زمانی که فرد هرگز نتوانسته به ارگاسم برسد.

-آنورگاسمی ثانویه یا موقعیتی، زمانی که می توان به ارگاسم فقط تحت شرایط خاصی مانند در طول رابطه جنسی دهانی یا خودارضایی رسید.

 

علل

 

علل بالقوه آنورگاسمی مردانه را می توان به دو دسته تقسیم کرد: فیزیولوژیکی و روانی

فیزیولوژیکی : شرایطی مانند مولتیپل اسکلروزیس، نوروپاتی (آسیب عصبی) ناشی از دیابت، و فشار خون کنترل نشده (فشار خون بالا)
هیپوگنادیسم (سطح تستوسترون پایین) و اختلالات غدد درون ریز که بر تعادل هورمونی تأثیر می گذارد
عوارض ناشی از جراحی پروستات (پروستاتکتومی) یا پرتودرمانی برای درمان سرطان پروستات
سندرم دم اسب، یک بیماری نادر که در آن رشته های عصبی در پایین نخاع تحریک می شوند.
فقدان مادرزادی رفلکس ، که باعث انقباض اسفنکتر مقعد در هنگام انزال می شود.

سوء مصرف مواد (به ویژه مصرف هروئین)

مطالعه ای روی حدود 2000 مرد که از نظر اثرات جنسی داروهای ضد افسردگی مورد ارزیابی قرار گرفتند، نشان داد که ناتوانی در رسیدن به ارگاسم در افرادی که SSRI مصرف می کردند، هفت برابر بیشتر بود.

 

روانشناسی

 

- اضطراب عملکرد جنسی (شایع ترین علت روانی آنورگاسمی) که می تواند مردان را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد و با اختلال نعوظ تشدید شود.نگرش های منفی در مورد رابطه جنسی با تربیت مذهبی سرکوبگرانه یا مسائل خانوادگی - والدینی مرتبط است.

-سوء استفاده و آسیب های جنسی اولیه

-برخی فوبیاها مانند هافوبیا (ترس از لمس شدن) و ژنوفوبیا (ترس عمومی از آمیزش 
جنسی)
-اندوه، از جمله غم و اندوه ناشی از از دست دادن شریک زندگی

 

تشخیص

 

برای درمان آنورگاسمی مردانه باید به طور دقیق تشخیص داده شود. اگر با این مشکل دست و پنجه نرم می‌کنید، مراجعه به سکس تراپ  می‌تواند به شما کمک کند.
پزشک یک معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد و سابقه پزشکی شما را بررسی می کند. این ممکن است شامل ارزیابی تمام داروهایی باشد که مصرف می‌کنید یا در گذشته مصرف کرده‌اید.این احتمال وجود دارد که آنورگاسمی شما تقریباً همزمان با شروع مصرف داروی جدید شروع شده باشد.این ارزیابی اولیه حرکت بعدی را هدایت می کند، یا آزمایشات بیشتر یا ارجاع به یک متخصص. این می تواند یک اورولوژیست برای یک علت فیزیکی یا یک متخصص سلامت روان برای یک مشکل روانی باشد. شما می توانید یک ارجاع به هر دو دریافت کنید.

آزمایشاتی که معمولا برای کمک به تشخیص علت آنورگاسمی مردانه استفاده می شود عبارتند از: 

-آزمایش خون برای اندازه گیری سطح هورمون هایی مانند تستوسترون، هورمون محرک تیروئید (TSH) و پرولاکتین، هورمونی که بر سطح تستوسترون تأثیر می گذارد.
-بیوتزیومتری برای اندازه گیری اینکه آیا حس از دست دادن در آلت تناسلی وجود دارد یا خیر
-پاسخ پوست سمپاتیک آلت تناسلی برای آزمایش عملکرد اعصاب تامین کننده آلت تناسلی
-تست قوس رفلکس ساکرال، روش دیگری برای ارزیابی عملکرد اعصاب تامین کننده ناحیه تناسلی

 

 

درمان  

 

هیچ درمان یکسانی برای آنورگاسمی مردان وجود ندارد. رویکرد خاص به علت و همچنین یافته های آزمایش بستگی دارد. با این حال، درمان های مختلفی ممکن است مورد استفاده قرار گیرد:

-درمان جایگزینی تستوسترون مانند Tlando (تستوسترون undecanoate) یا یک داروی تقویت کننده دوپامین مانند Dostinex (کابرگولین)، ممکن است توانایی مرد را برای ارگاسم بازگرداند.

-درمان ویا دارو برای افسردگی، اضطراب، یا سایر اختلالات خلقی که به آنورگاسمی مردانه کمک می‌کنند.

-روان درمانی برای غلبه بر اضطراب عملکرد جنسی یا آسیب های جنسی و غیرجنسی گذشته

-مشاوره زوجین، که ممکن است به حل مشکلات رابطه کمک کند

-سکس درمانی برای درمان برخی مسائل جنسی

-آموزش ماساژ دیجیتال پروستات برای کمک به تحریک چیزی که برخی افراد آن را نقطه G مردانه می دانند

گاهی اوقات، تغییر دوز نسخه تنها چیزی است که برای بازگشت عملکرد جنسی به حالت طبیعی لازم است. این یک درمان ساده است که به عنوان یادآوری در مورد اینکه چرا به تعویق انداختن سفر به پزشک فایده ای ندارد.

 

 

بیشتر بخوانید : درمان دارویی دیر انزالی- بهترین درمان دیر انزالی

 

 

در مورد ویاگرا چطور؟

 

 

داروهایی مانند ویاگرا (سیلدنافیل) و سیالیس (تادالافیل) جریان خون را در آلت تناسلی افزایش می دهند. آنها اختلال نعوظ را درمان می کنند اما میل جنسی را افزایش نمی دهند یا رسیدن به ارگاسم را برای مرد آسان تر نمی کنند.

آنورگاسمی مردانه، مانند هر نوع اختلال عملکرد جنسی، می تواند تأثیر زیادی بر زندگی فیزیکی، روانی و عاطفی مرد بگذارد. ممکن است اثرات مشابهی روی شریک زندگی او داشته باشد.مهمترین گام این است که به دنبال تشخیص پزشکی باشید. اینکه اجازه دهیم ترس یا خجالت مانع از رویارویی با این موضوع شود، فایده ای ندارد.
معمولاً امید وجود دارد. اما درمان موثر ممکن است ممکن نباشد اگر:

-یک پروستاتکتومی رادیکال (روشی جراحی روی پروستات) داشته باشید.

-دچار ترومای شدید لگن شده اند

-مولتیپل اسکلروزیس دارند

در این مورد، بهترین راه حل ممکن است تمرکز بر افزایش لذت و صمیمیت جنسی بدون ارگاسم باشد. یک روانشناس یا درمانگر جنسی می تواند به شما کمک کند تا سبک زندگی جنسی سالمی را بپذیرید که ممکن است فکر نکرده باشید.